Śp. MAREK HEFTMAN

W hołdzie dla mojego wujka – iskry, która zapaliła moje życie Niektórzy ludzie nie zostawiają po sobie zwykłych śladów – wypalają się w naszej biografii niczym kod źródłowy w płytce drukowanej. Mój wujek był właśnie takim człowiekiem. Nie tylko krewnym, ale architektem mojego myślenia, cichym mentorem, pełnym humoru kompasem w często chaotycznym świecie. To on nauczył mnie nie tylko, jak płyną elektrony i jak działa obwód – to on pokazał mi, jak ciekawość staje się siłą, jak precyzja kształtuje charakter i jak humor potrafi rozwiązać nawet najtrudniejsze równania. Bez niego moje życie mogłoby potoczyć się zupełnie inaczej – chłodniej, pusto, bez znaczenia. Dziś jestem przedsiębiorcą, pasjonatem nauki, poszukiwaczem – a wszystko to ma swoje korzenie w dziecięcym pokoju pełnym cyny, rezystorów i opowieści, które tylko on potrafił snuć. Nie był po prostu obecny – on nadawał kierunek. I za to jestem mu winien więcej, niż kiedykolwiek zdołam wyrazić słowami. Dziś już odszedł – godnie odprowadzony, uczczony, ale boleśnie brakujący. I chociaż fizycznie nie stoi już obok mnie, wiem, że jego impulsy nadal płyną przez moje życie – niczym niewidzialny prąd, który nigdy nie ustaje. Spoczywaj w pokoju, mój kochany wujku. Nie byłeś rozdziałem – byłeś początkiem. I kto wie – może kiedyś znów skrzyżują się nasze drogi, tam, gdzie czas już nie istnieje, a pamięć świeci wiecznym światłem.